Masz być żołnierzem Chrystusa; nie żołnierzem, który szuka swojej przyjemności, lecz żołnierzem wiernym takiego Króla, który w pracy, w utrudzeniu, w cierpieniach przebył żywot swój.

Maryja zawsze i we wszystkim.

Trzeba brać życie takim, jakim je Bóg daje.

Maryjo, naczynie poważne, módl się za nas lekkomyślnych!

Bardzo jestem rad widzieć siebie w uznaniu własnej nędzy; uznawać wolno, ile się podoba, lecz nie wolno ciągle w nią się wpatrywać. Wpatrywać się tylko wolno w rany Zbawcy naszego i w nich tę nędzę składać.

Nieszczęśliwym i cierpiącym Bóg dodaje otuchy i wytrwałości, smutniej mi za tych, którzy unikają cierpienia i szukają pociechy tam, skąd uciekać wypada.

Ale trzeba brać życie takim, jakim je Bóg daje, więc z dobrą myślą naprzód się posuwać, korzystając z poznania słabej strony naszej. Wprawdzie jest to rodzaj męczeństwa, ale męczennicy z radością je przyjmowali.

Człowiek ma wolność wyboru, ta swoboda wyboru stanowi o jego zbawieniu lub potępieniu.

Rodzicielskiego serca bodaj nikt tu na ziemi, oprócz Boga, nie zastąpi.

Niemoc osobista wobec zewnętrznych okoliczności, ubezwładniając wolę, czyni ją poddaną Bogu w takiej zupełności, że każda chwila jest ciągłym polecaniem się Opatrzności.

Bóg obiera serce ze wszystkich przyrodzonych przywiązań, może dlatego, żeby więcej miejsca utworzyć dla takich, w których się więcej szuka nie siebie, lecz bliźnich.

Jedyna tylko wiara w Łaskę Bożą, która sama przychodzi w potrzebie, utrzymać może w spokoju ducha.

Opatrzność ku lepszemu wszystko urządza, jeżeli nie w porządku doczesnym, to duchowym.

Co po tytułach i dostatku, gdy brak cnoty i opanowania.

Nie na próżno nam Kościół wystawia Matkę Najświętszą, jako Królowę męczenników; widzieć cierpienie osób bliskich i nie móc zaradzić – wielkim jest utrapieniem.

Bóg nie przestaje wymagać od nas własnej pracy, ale obok tego i zagląda w serce człowieka, łatwo się lituje nad słabością ludzką i zawsze jest obecny tam, gdzie sam człowiek wystarczyć nie może.

Miesiąc Maryi! Ileż to łask za pośrednictwem tej Pani naszej, tej pośredniczki naszej doznanych. nikogo nie zawiodła modlitwa i ucieczka do Królowej Nieba i ziemi.

Na sądzie ostatecznym wszyscy stanąć musimy, a sprawy nasze z nami.

Nie tyle nauki, ile dobrych przykładów potrzeba. O ten szkopuł rozbija się postęp ludzkości, postęp nie na papierze, nie w książkach, ale ten postęp realny, odbijający się w życiu i czynach.

Stoję nad grobem, wkrótce złożą tam moje śmiertelne szczątki; w każdej chwili powinienem być na to przygotowany.

Bóg zsyła chmury dlatego, żeby słońce żywiej jaśniało.

Krótkie jest nasze życie. Cała ufność w miłosierdziu Boskim. A o to miłosierdzie Bóg chce, abyśmy Go prosili. Wołajmy zatem, ile sił starczy i póki czas mamy.

Proszę Boga, aby raczył ulżyć Twym cierpieniom, a jeśli w zamiarach swojej ojcowskiej opatrzności nie wysłucha tej modlitwy, nie przestanę go błagać, aby zechciał uczynić te cierpienia źródłem zasług dla ciebie.

Bóg nie przestaje wymagać od nas własnej pracy, ale obok tego i zagląda w serce człowieka, łatwo się lituje nad słabością ludzką i zawsze jest obecny tam, gdzie sam człowiek wystarczyć nie może.

Upokarzać się do głębi, ufać Jego miłosierdziu, a o przeszłości i poprzednich spowiedziach nie wolno rozmyślać.

Człowiek jest tak wątłą i słabą istotą, że bez pomocy Bożej, bez częstego przeglądania sumienia, marnie ginie.

Daleko mi do doskonałości, naturę mam złą i zepsutą, Bóg mi tylko dał uznanie mojej nędzy i to uważam za moją moc jedyną.

Póki na ziemi, cieszymy się najpiękniejszym darem nieba – przyjaźnią ludzką, aż póki w sferach niebieskich, jeżeli Bóg do końca życia łaskę da wytrwania, w obcowaniu świętych się spotkamy.

Błędy przeszłości zaczynają ciążyć w starości.

Śmierć każdej z bliskich i drogich nam osób jest zawsze tylko potwierdzeniem tej nieuniknionej prawdy, że pobyt na ziemi nie jest wieczny. Nie myśl więc za dużo o tym, co będzie jutro; nasza wieczność rozpoczyna sę już w dniu dzisiejszym, nie zaś jutrzejszym.

Dla Ciebie, o Boże, wstaję, dla Ciebie znoszę różne cierpienia, pokusy, utrapienia, walki, gotowość na dzwon i głos Pański.

Gdy grzeszymy mową, mamy nie tylko swój grzech na sumieniu, lecz prawie zawsze i grzech tego, kto nas słucha. Grzeszyć i być przyczyną grzechu drugich – lepiej umrzeć!

Boże, jeżeli mam żyć, to spraw, żebym już tylko dla Ciebie żył i w uczynkach podjętych z miłości Twej.

Maryjo, naczynie poważne, módl się za nas lekkomyślnych!

Samotność… to jest przyjemność mądrych.

Idąc drogą krzyża ze Zbawicielem, od Niego na wieki rozłączeni nie będziemy, a nadto i bliźnich do Jezusa przygarniemy.

Nie wdawać się w żadne rozumowania, skąd, dlaczego, na co itd. Usposobienie obecne przyjmować po prostu jako wolę bożą. Upokarzać się do głębi – ufać Jego miłosierdziu, a o przeszłości i poprzednich spowiedziach nie wolno rozmyślać.

Dni upływają, śmierć się zbliża. Oby też śmierć była początkiem wiecznego życia!

Dziwne są cuda miłosierdzia Bożego i niepojęte drogi Opatrzności, którymi Bóg nawraca błądzących.

Boże obdarz mnie pokorną prostotą; niech się nie cenię wyżej nad to, czym jestem i nie wydaję się na zewnątrz innym, niż jestem przed Tobą, który przenikasz tajniki mego serca.

Król Salomon prosił Boga o dar mądrości, to jest o dar widzenia rzeczy w prawdziwym świetle, między którymi najważniejsze dla nas to poznanie drogi do prawdziwego szczęścia.

Bóg pozwala prosić tylko o chleb powszedni, jeżeli zaś nie daje mi środków materialnych do wsparcia braci, to też może ma w tym swe widoki i każe mi nadrabiać modlitwą.

Cóż naprawdę możemy Bogu naszego własnego w darze złożyć, skoro wszystko do Niego należy?

Raz jeszcze powtarzam: każdej czynności odpowiada wieczność.

Bóg mi tylko dał uznanie mojej nędzy i to uważam za jedyną moc moją.

Cierpienie jest próbą wytrwałości.

Tak długo, jak brak nam będzie wiary żywej, brakować będzie owoców, które ona wydaje, serce ludzkie w dalszym ciągu będzie obumierać i więdnąć.

Pewnego razu, gdy znalazłem się w niebezpieczeństwie utraty życia, odmówienie z gorącością ducha Zdrowaś Maryjo wybawiło mnie od zguby. Jaką potężną bronią jest modlitwa. Jak wszechmocne jest wstawiennictwo Najświętszej Panny.

Wszędzie nędza, a tak mało ludzi zwraca wzrok w niebo.

Mieszkam przy kapliczce, mam więc codzienny zasiłek duchowny i wobec myśli, że zmianą miejsca mogę go stracić, truchleję, bo w nim cała siła moja.

Niech już Bóg zaradzi tam, gdzie zapobiegliwość ludzka ręce niemocne opuszcza przed nieprzełamaną dla siebie trudnością.

Nie sama częstotliwość w przystępowaniu do Stołu Pańskiego pożytek dla duszy przynosi, lecz i odpowiednie przygotowanie się do tego, a nadto i praktyczne pożytkowanie z tego pokarmu niebieskiego, przez nabywanie cnót i unikanie tych ułomności, które w zwyczaj się wkradają.

Kiedy nadejdzie chwila próby, staw się zaraz w obecności Boga, Matki Najświętszej i wszystkich świętych, a szczególnie tych, których kochasz najwięcej. Oni są blisko ciebie, razem ze wszystkimi chórami aniołów, patrzą na ciebie i czekają wyniku walki; zachęcają cię do wierności i modlą się za ciebie.

Gdy tak trudno i prawie niepodobna nieść pomoc i przynieść ulgę cierpiącym, zostaje tylko błagać Boga dla nich o ten pokój duszy poddanej Bogu i z nim pojednanej.

Im lepiej poznamy siebie samych, tym bardziej zwrócimy się ku Bogu.

Żadne ataki nieprzyjaciół ludzkiej duszy nie mogą być straszne tym, którym za przewodniczkę do Chrystusa służy sama Matka Jego.

Świat może mnie wszystkiego pozbawić, ale pozostanie zawsze jedna kryjówka dla niego niedostępna: modlitwa. W niej streszcza się przeszłość, teraźniejszość i przyszłość w postaci nadziei.

Wszyscy mamy swoje pokusy.

Najlepsze nawet sprawy, dokonywane na padole ziemskim, zawsze noszą na sobie znamię ludzkiej słabości

To opieka Bożej Opatrzności sprawia, że w każdym momencie życia, w jakim się człowiek znajdzie, można korzystać ze środków dobroci i Miłosierdzia Bożego, jakie On podaje każdemu z nas.

Nasza prawdziwa mądrość polega na tym, by dobrze wykorzystać dzień dzisiejszy.

Ludzie, którzy są podobni do aniołów, dopóki żyją na ziemi, mogą pewnego dnia stać się gorszymi niż źli aniołowie, i trzeba się wiele modlić, ażeby się nie potępili.

Na służbie Bożej wszystko jest wiele, nic nie jest małe.

Natury ludzkiej nie poprawimy, a biorąc na się ciężar troski cudzych postępków, przygniatamy się do reszty i dobrowolnie reszty swobody się pozbawiamy.

W wątpliwościach, pokusach, gdzie przytułek znajdę, jeżeli Ty mi, dobry Jezu, Serca Twego nie otworzysz? Odbierz wszystko, tylko nie usuwaj siebie.

Życie i śmierć są w ręku Boga.

Pościć mi nie wolno (ze względu na stan zdrowia), jałmużnę nie bardzo mam z czego dać, do pracy sił mi brakuje. Pozostaje mi jedynie cierpienie i modlitwa. Większych jednak skarbów nigdy nie miałem i nie chcę więcej.

Wielu tylko często mię martwi swoją obojętnością w rzeczach wiary; pocieszam siebie tym, że sam byłem nie lepszym, bodaj nawet gorszym, nie tylko więc oni mnie tym nie odstręczają, ale nawet pociągają. Jeżeliby mię odepchnięto – czym byłbym obecnie?

Póki człowiek znajduje się przy mądrych ludziach i mądrych książkach, zdaje mu się, że też on sam coś znaczy i umie. Pozostawiony zaś samotnie, bez żadnych poważniejszych pomocy zewnętrznych, pozbywa się złudzenia i postawiony, że tak powiem, w cztery oczy z Bogiem, poznaje swoją nędzę.

Jeśli zachodzą trudności w modlitwie, trzeba czynić, co możemy, a zanadto nie niepokoić się, ponieważ to jest właśnie nasz stan, nasza niemożność i bezsilność, gdy łaska przestaje nas wspomagać.

Po co uprzedzać wypadki. Bogu dziękować za dzień obecny.

Po świeżości poranka następuje upał południa, po nim łagodne światło zmierzchu, a potem – cisza. To samo dzieje się z twoją duszą, odrodzoną przez łaskę. nie mogłaś nacieszyć się pięknem jutrzenki, jaka wschodziła w twym sercu; dziś – znosić musisz gorący skwar południa, lecz pod koniec życia spokojne światło zmierzchu złagodzi upał dnia, a potem przyjdą ciemności, poprzedzające wzejście światłości wiecznej.