Powołanie

do Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych

Rozeznanie

Osoba chcąca należeć do Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych musi zadać sobie pytanie, czy tego właśnie pragnie Bóg. Bez powołania bowiem nie jest możliwe członkostwo w Świeckim Zakonie. To powołanie jest potwierdzane przez Kościół w momencie złożenia przyrzeczeń definitywnych. Do tego czasu zarówno sam powołany, jak i Rada Wspólnoty z osobami, którym powierzono formację wstępną, zobowiązani są do weryfikowania prawdziwości powołania, czy faktycznie ma ono miejsce.

Zatem należy się pytać czy Bóg pragnie, aby dana osoba osiągnęła świętość, kształtując swoją duchowość na sposób karmelitański:

  • Czy ma możliwość wykonywania obowiązków nałożonych na członków Świeckiego Zakonu (tu i teraz)?
  • Czy Bóg pragnie, aby dana osoba należała do konkretnej wspólnoty Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych?

Pomocą w odpowiedzi na te pytania są elementy powołania, które kandydat w sobie odkrywa. Nie muszą one być rozwinięte od razu – wystarczy, aby daną osobę pociągały i aby szczerze dążyła ona do ich osiągnięcia (czyli podejmowała konkretne wysiłki). Inaczej ujmując: dobry kandydat to nie ten, który od Boga otrzymał wielkie dary i ich nie rozwija, ale ten, który ustawicznie troszczy się o pomnożenie nawet najmniejszych talentów.

Pod płaszczem Maryi

Świecki karmelita żyje przede wszystkim w posłuszeństwie Jezusowi Chrystusowi, tak jak Maryja. Zatem, aby upodobnić się do Jezusa Chrystusa, naśladuje Jego Matkę oraz ucieka się pod Jej opiekę – chodzi więc o rozwijanie prawdziwej pobożności maryjnej, która prowadzi do Jej Syna. W Karmelu jest to praktykowanie nabożeństwa szkaplerznego już od momentu wstąpienia, bowiem przyjęcie do Świeckiego Zakonu następuje przez nałożenie Szkaplerza. Jest to zobowiązanie, aby żyć jak Jej dzieci – nie tylko nosić Jej Szatę, ale także ozdabiać swoje wnętrze praktyką Jej cnót.

Życie w Obecności Bożej

Świecki karmelita dąży do „mistycznego zjednoczenia z Bogiem” na drodze kontemplacji. Sama kontemplacja jest darem, ale można przygotowywać się na jego przyjęcie. Zatem członkowie Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych poświęcają codziennie pół godziny na modlitwę wewnętrzną (medytację czy rozważanie Pisma Świętego). Formacja wstępna przygotowuje do podjęcia tego zadania, a także zwraca uwagę, iż całe życie ma być tak kształtowane, aby sprzyjało zjednoczeniu z Bogiem.

Na tej drodze szczególne znaczenie dla świeckiego karmelity mają również inne formy modlitwy, które prowadzą do ciągłej pamięci o kochającym Bogu („żyje Pan, przed którego Obliczem stoję”). Szczególne znaczenia ma liturgia Kościoła. Z tego względu świeccy mają codziennie uczestniczyć we Mszy Świętej oraz odmawiać jutrznię i nieszpory. Starają się także odmówić z Liturgii Godzin modlitwę na zakończenie dnia (kompletę).

Ta ciągła pamięć o Bogu nie ogranicza się tylko do czasu modlitwy, ale rozciąga się także na okres wykonywania codziennych obowiązków. Taki stan osiąga się na drodze praktykowania cnót teologalnych (czyli umożliwiających zjednoczenie z Bogiem): wiary, nadziei i miłości. Pokarmem zaś na tej drodze są słowa Boże zawarte w Biblii, które pomagają w znoszeniu trudów życia w duchu rad i błogosławieństw ewangelicznych.

Wspólnota

Powołanie świeckiego karmelity nie jest indywidualistyczne, ale zostaje osadzone we wspólnocie Kościoła, wraz z innymi (w konkretnej wspólnocie Świeckiego Zakonu) oraz dla innych. Świecki karmelita to przede wszystkim katolik oddany Kościołowi. Nie tylko gorliwie przystępujący do sakramentów, ale także okazujący posłuszeństwo pasterzom Kościoła: ojcu świętemu i biskupom – wsłuchujący się w ich nauczanie i postanowienia dyscyplinarne oraz z całych sił wprowadzający je w swoim życiu. Przez przykład i słowa jest świadkiem wiary wobec ludzi, wśród których mieszka i pracuje. Pragnie, aby inni, tak jak on, kochali Boga, więc włącza się w działalność apostolską Kościoła – czy to na wzór św. Teresy od Dzieciątka Jezus przez modlitwę, czy też przez słowa lub inne dzieła. Podejmując zaś działalność społeczną czy chociażby tylko głosując, kieruje się Ewangelią i społecznym nauczaniem Kościoła.

Powołanie kogoś do Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych oznacza powołanie do konkretnej wspólnoty. Nie wystarczy to, że ktoś ma ducha karmelitańskiego i kształtuje swoje życie w tym duchu. Konieczna jest bowiem jeszcze nie tylko obustronna akceptacja (kandydata i wspólnoty), ale pełne włączenie się w jej życie i działalność.